Analiza współczynnika k gięcia blachy: część II

Głębokie zanurzenie się w współczynnik k, co to jest i dlaczego ma to znaczenie

Rycina 1

Współczynnik k definiuje się jako przesunięcie osi neutralnej podczas zginania (t) podzielone przez grubość materiału (Mt)

Spośród wszystkich matematycznych stałych w precyzyjnym wytwarzaniu blachy wyróżnia się współczynnik k. Jest to wartość podstawowa potrzebna do obliczenia naddatków na zginanie (BA) i ostatecznie odliczenia zgięcia (BD). Można powiedzieć, że to zasłonagumbo do precyzyjnego gięcia. Skorzystaj z zasmażki i jesteś na dobrej drodze do przygotowania smacznego posiłku.

● Szybki przegląd

Oś neutralna to teoretyczny obszar leżący przy 50 procentach grubości materiału (Mt), gdy nie jest naprężony i płaski. Podczas gięcia oś ta przesuwa się w kierunku wnętrza gięcia. Wartość współczynnika k wskazuje, jak daleko oś neutralnaprzesuwa się podczas gięcia. W szczególności wartość współczynnika k to nowa pozycja osi neutralnej po zgięciu, oznaczona \"t \" na rysunku 1, podzielona przez grubość materiału (współczynnik k = t / Mt).

Jest wiele czynników wpływających na tę wartość i różne czynniki, które na nią wpływają, z których wiele omówiliśmy w zeszłym miesiącu. Obejmują one minimalny promień gięcia, zarówno w odniesieniu do grubości materiału (określonej przez dostawców materiałów)a jako granica między „ostrymi” i „minimalnymi” wyginają się w powietrzu. To ostatnie ma miejsce, gdy nacisk na formowanie jest bardziej znaczący niż nacisk na przebijanie, ostatecznie tworząc zagięcie w środku zagięcia.

Kierunek ziarna wpływa również na współczynnik k, podobnie jak grubość i twardość materiału. W tym miesiącu omówię dodatkowe czynniki wpływające na współczynnik k, a następnie przeprowadzę ręczne obliczenia.

●Metoda gięcia

Do wszystkich zmiennych współczynnika k omówionych w zeszłym miesiącu dodano kilka, z których pierwszą jest metoda formowania: gięcie powietrzne, dno lub zwijanie. Po pierwsze, cofnijmy się i omówmy kilka podstawowych rzeczy: gięcie na dole lub na dole nie jest takie samojak coining.

Podczas zwijania materiał styka się całkowicie z bokami stempla i bokami matrycy (patrz rysunek 2). W tym punkcie i poza nim materiał jest poddawany ekstremalnej sile, tak ekstremalnej, że końcówka stemplapenetruje oś neutralną, a stempel i matryca łączą się w pozycji mniejszej niż grubość materiału.

To poważnie rozrzedza materiał na dole skoku. Te obciążenia tonażowe są wystarczająco duże, aby spowodować wyrównanie struktury metalurgicznej, co pozwala utworzyć promień tak mały, jak to konieczne. Bardzo ostre, ostre wnętrzepromień gięcia (Ir) jest ogólnie uważany za cel giętego gięcia.

Z drugiej strony dno wymaga luzu między stemplem a kątem matrycy. Zstępująca końcówka stempla zmusza materiał do owijania się stempla; gdy stempel nadal wywiera siłę, materiał jest zmuszany do otwarcia, aby dostosować się dokąt matrycy (patrz rysunek 3).

Rzeczywiste dno występuje od grubości materiału do około 20 procent powyżej grubości materiału, przy czym tylko wewnętrzny promień zgięcia jest ściskany siłą od końcówki stempla, co powoduje dalsze rozcieńczenie materiału w punkciezakręt.

Rysunek 2

Podczas zwijania materiał ma pełny kontakt zarówno z stemplem, jak i matrycą. Surowy

przerzedzanie zmniejsza naprężenie materiału, a z kolei powoduje, że współczynnik k jest mniejszy niż byłby podczas denkowania.

Formowanie powietrzne lub gięcie powietrzne dominuje w nowoczesnym precyzyjnym gięciu (patrz rysunek 4). Formowanie powietrza jest trzypunktowym łukiem; oznacza to, że narzędzia stykają się z zagięciem w trzech punktach - na końcówce stempla i dwóch promieniach prowadzących do otworu matrycy. Theekspansja i ściskanie materiału podczas formowania zależą od jego właściwości.

W przeciwieństwie do dna lub zwijania, formowanie powietrzem tworzy promień pływający na podstawie procentu otwarcia matrycy, a kąt jest określony przez głębokość penetracji stempla w przestrzeni matrycy. Tonaże są stosunkowo małe w porównaniu dodno i zwijanie. Proces wymaga również dokładnych pras krawędziowych i oprzyrządowania. Wiele starszych pras krawędziowych nie nadaje się do gięcia powietrznego.

Jak każda z tych metod gięcia wpływa na wartość współczynnika k? Formowanie powietrzem jest naszą podstawową metodą definiowania współczynnika k, osi neutralnej i BA. W porównaniu z gięciem powietrznym, dno będzie miało wyższą wartość współczynnika k. Przynajmniej jedenbadanie naukowe wykazało, że przejście z formowania powietrza na dno, przy użyciu tego samego materiału i oprzyrządowania, zwiększa wartość współczynnika k o 15 procent. Jest to spowodowane znaczną deformacją występującą w promieniu.

Coining eliminuje naprężenia w materiale. Osiąga to dzięki ciśnieniom, które są tak duże, że cały metal w promieniu i w otaczających płaskich obszarach jest doprowadzany do granicy plastyczności. Uwolnienie stresu toistotny czynnik, dlaczego proces zwijania eliminuje powrót sprężysty. To odciążenie wewnętrzne powoduje, że oś neutralna przesuwa się z powrotem w kierunku wewnętrznej powierzchni zakrętu, w porównaniu do położenia osi neutralnej podczasnajniższy.

●Szerokość matrycy

Jak opisano w zeszłym miesiącu, kiedy zwiększasz grubość materiału, współczynnik k zmniejsza się - jeśli, to znaczy, użyjesz właściwego otworu matrycy dla grubości materiału, który masz pod ręką. Ale jeśli zwiększysz grubość materiału i utrzymasz to samokombinacja ciosów i matryc, pojawia się inne zjawisko. Większa grubość materiału tworząca się z tą samą kombinacją stempla i matrycy zwiększa tarcie i zmniejsza zdolność materiału do przesuwania się po promieniu matrycy. Ten wzrostpowoduje większe odkształcenie materiału na zakręcie, co powoduje wzrost wartości współczynnika k.

Podobnie, jeśli zachowasz tę samą grubość materiału, ale zmniejszysz szerokość matrycy, współczynnik k wzrośnie. Eksperymenty wykazały, że im mniejszy staje się otwór matrycy, tym większy jest współczynnik k. Kiedy pozostaje grubość materiałustała, mniejsza matryca wymaga znacznie większej siły, aby osiągnąć ten sam kąt gięcia.

●Współczynnik tarcia

Współczynnik tarcia to stosunek siły tarcia między dowolnymi dwoma obiektami, które poruszają się względem siebie. Współczynnikiem tarcia kinetycznego jest opór ruchu, siła „przeciągania” między dwoma obiektamikiedy jeden przechodzi obok drugiego.

Współczynnik tarcia zależy od obiektów, które powodują tarcie - w naszym przypadku blacha lub płyta ślizgają się po promieniach w górnych rogach matrycy. Wartość może wynosić od 0 (co oznacza brak tarcia) do1.

Co to dla ciebie znaczy? Gdy metal staje się twardszy i / lub grubszy, współczynnik k zmniejsza się, jak omówiono w zeszłym miesiącu. Dlaczego dokładnie Wraca do współczynnika tarcia oraz naprężeń i nacisku indukowanych podczas formowania.

●Przegląd składników

Reasumując, powiedzmy, że współczynnik k \ „wzrasta \” oznacza, że ​​oś neutralna kończy się bliżej środka grubości blachy. Powiedzieć, że współczynnik k \ „zmniejsza się” oznacza, że ​​oś neutralna przesuwa się bardziej do wewnątrz w kierunku wewnętrznej powierzchni zakrętu.

Rycina 3

Podczas spływania (który różni się od zwijania) materiał owija się wokół zstępującego stempla.

Dalsze ciśnienie powoduje, że metal otwiera się pod kątem matrycy. Odkształcenie materiału w promieniu podczas

dolne powoduje k-współczynnik powinien być wyższy niż w przypadku formy powietrznej.

Dzięki temu przejrzyjmy składniki gumbo współczynnika k, zaczynając od promienia gięcia. Powiedzmy, że zmniejszasz wewnętrzny promień gięcia w stosunku do grubości materiału. Kiedy zginasz mały promień za pomocą ziarna, możesz indukowaćpękanie na zewnątrz zakrętu. Kiedy posuwasz się tak daleko, aby przebić linię gięcia w wewnętrznym promieniu gięcia zbyt ostrym końcem stempla, ziarna rozszerzają się na zewnątrz gięcia, zmuszając oś neutralną do przesunięcia się do wewnątrz—zmniejszając współczynnik k.

Po zmianie metody formowania z formowania powietrznego na dno współczynnik k wzrasta w reakcji na odkształcenie i znaczne zmniejszenie promienia gięcia. Kiedy zmieniasz się z dołu na zwijanie, współczynnik k zmniejsza się jako naprężeniezostaje zwolniony, a oś neutralna przesuwa się bardziej w kierunku wewnętrznej powierzchni zakrętu.

Gdy materiał staje się grubszy i twardszy, współczynnik k zmniejsza się. Ale jeśli zmienisz grubość materiału bez zmiany oprzyrządowania, zmieni się siła zginania. Z tego powodu współczynnik k ma tendencję do zwiększania się wraz z grubościąmateriał, gdy materiał jest formowany na tej samej kombinacji stempla i matrycy. Podobnie, jeśli utrzymujesz stałą grubość materiału, ale używasz węższej szerokości matrycy, współczynnik k wzrasta.

●Poziomy dokładności

Teraz, gdy wiesz, jak oddziałują składniki, zacznijmy gotować. Zanim zagłębisz się w równania, przejrzyj rysunek 5, który pokazuje terminy użyte w tej dyskusji.

Ponownie, w wielu aplikacjach użycie średniej wartości współczynnika k wynoszącej 0,4468 zapewnia dostateczne zbliżenie. W rzeczywistości użyłem tej średniej współczynnika k dla wzoru BA podanego wiele razy wcześniej w tej kolumnie:

BA = [(0,17453 × Ir) + (0,0078 × Mt)] ×

Zewnętrzny kąt zgięcia

To \"0,0078 \" jest wynikiem π / 180 × 0,466 - i że 0,446 jest naszą średnią współczynnika k.

Technicy sklepowi zastosowali także inne szybkie i brudne metody obliczania współczynnika k, przy czym jedna z nich opiera się na relacji promień do grubości materiału. Jeśli promień jest mniejszy niż podwójna grubość materiału, współczynnik k wynosi 0,33;jeżeli promień jest większy niż podwójna grubość materiału, współczynnik k wynosi 0,5. Działa to dobrze, jeśli, powiedzmy, tworzysz pudła wywrotki.

Ale jeśli potrzebujesz nieco większej dokładności, wybierz współczynnik k z wykresu, jak na rysunku 6.

Rycina 4

Gięcie powietrzem ma pływający promień, który stanowi procent otwarcia matrycy.

Pomiar kawałków testowych

Jeśli potrzebujesz jeszcze większej dokładności, możesz obliczyć współczynnik k od zera na podstawie niektórych zakrętów testowych. Jak omówiono, zmiana dowolnej zmiennej może zmienić nasz współczynnik k. W większości przypadków określenie dokładnego współczynnika k będzie wymagało przyco najmniej trzy wycinki do badań o tym samym gatunku i grubości materiału, najlepiej z tego samego źródła wygięte w tych samych warunkach, w tym w tym samym kierunku ziarna.

Aby obliczyć współczynnik k, musisz zebrać pewne informacje: w szczególności BA i Ir. Zmierz każdą próbkę, określ średnią, a następnie wstaw tę wartość do wzoru współczynnika k, do którego przejdę później.

Najpierw zmierz części testowe tak dokładnie, jak to możliwe. Aby znaleźć Ir, zmierz uformowany element za pomocą miernika kołkowego lub promienia lub, jeśli chcesz uzyskać większą dokładność, za pomocą komparatora optycznego.

Pomiar BA staje się trochę bardziej skomplikowany. Znów BA jest długością łuku osi neutralnej, która, jak omówiono, przesunęła się do wewnątrz podczas zginania. Najpierw zmierz wymiar płaski, przed formowaniem, a następnie znajdź BA.

●Pomiar tolerancji zgięcia dla 90 stopni

Jeśli twoje wygięcie wynosi 90 stopni, możesz zmierzyć całkowity wymiar zewnętrzny formowanej części, a następnie odjąć Mt i zmierzoną Ir od zewnętrznego wymiaru kołnierza; daje to wymiar wewnętrznej nogi. Dodaj dwie wewnętrzne nogiwymiary razem, a następnie odejmij wymiar płaski, a otrzymasz BA:

Wymiar wewnętrzny nogi dla kolana 90 stopni =

Wymiar zewnętrzny - Mt - Ir

Zmierzone wymiary wewnętrznej nogi - Mierzone płaskie = BA

Ponownie, to równanie działa tylko dla zakrętów 90 stopni, zasadniczo ze względu na to, w jaki sposób promień i wymiary nogi odnoszą się do kąta 90 stopni. Technicznie rzecz biorąc, dzieje się tak, ponieważ płaska długość nóg styka się z Ir w punkcie stycznym.

●Większy lub mniejszy niż 90 stopni

Aby zmierzyć BA dla zakrętów o kątach większych lub mniejszych niż 90 stopni, sprawy stają się bardziej skomplikowane. Zacznij od zmierzonych punktów z części badanej, a następnie polegaj na trygonometrii prostopadłej, aby znaleźć wymiary wewnętrznej nogi.

Rycina 5

Terminologia zastosowana w tej dyskusji została przedstawiona tutaj.

Pamiętaj, że poniższe równania trygonometryczne nie są jedynymi opcjami. Możesz odwoływać się do dowolnego odniesienia do trygonometrii, online lub w bibliotece, aby znaleźć różne równania, które pozwalają rozwiązać różne strony i kąty prawej stronytrójkąt kątowy.

Najpierw zmierzymy się z kątem zewnętrznym mniejszym niż 90 stopni. Rozważ 60-stopniowy zewnętrzny kąt zgięcia na ryc. 7. Kolejne kroki odnoszą się bezpośrednio do kroków wymienionych na rycinie, i musisz je powtórzyć dladruga wewnętrzna noga.

Krok 1: Zmierz wymiar A na części badanej.

Krok 2: Dodaj Mt do wymiaru A, a otrzymasz wymiar B.

Krok 3: Za pomocą urządzenia, takiego jak miernik pinowy, miernik promienia lub komparator optyczny, zmierz wartość Ir.

Krok 4: Oblicz zewnętrzne odchylenie (OSSB): OSSB = [styczna (zewnętrzny kąt zgięcia / 2) × (Mt + Ir). OSSB daje zielony trójkąt. Ponieważ zewnętrzny kąt zgięcia wynosi 60 stopni, kąt C zielonego trójkąta wynosi 30a kąt B wynosi 60. Pozwala to rozwiązać dla strony b zielonego trójkąta: b = a × sinus B. Strona b jest taka sama jak wymiar C, który mierzy do punktu stycznego na zewnętrznej powierzchni materiału. (Uwaga: pod tym kątem zgięciawymiar C zdarza się pasować lub być bardzo blisko Mt; jednak wymiar C zmieni się w zależności od kąta zgięcia, dlatego używamy OSSB do obliczenia rzeczywistej pozycji wymiaru C.)

Krok 5: Wymiar D jest taki sam jak bok c czerwonego trójkąta pod kątem prostym. Strona a (przeciwprostokątna) to Mt. Kąt B fioletowego trójkąta to zewnętrzny kąt zgięcia 60. Oznacza to, że kąt C fioletowego trójkąta wynosi 30 stopni (60+ 30 + 90 = 180). Przy krawędzi materiału wynoszącej 90 stopni kąt B czerwonego trójkąta wynosi 60 stopni (30 + 90 + 60 = 180). Teraz możesz rozwiązać bok c czerwonego trójkąta: c = a × cosinus B.

Krok 6: Teraz, gdy znasz wymiary B, C i D, możesz obliczyć wymiar E: E = B - (C + D).

Krok 7: W wymiarze E masz teraz bok b fioletowego trójkąta. Znając kąty fioletowego trójkąta, możesz rozwiązać dla strony a, która daje wymiar F, długość wewnętrznej nogi: a = b / cosinus C.

Co się stanie, jeśli masz obrabiany przedmiot o zewnętrznym kącie zgięcia większym niż 90 stopni? Jak pokazano na rycinie 8, postępujesz według podobnego procesu, zaczynając od zmierzonych wymiarów na wycinku do badań i \"idąc \" przez prawą stronętrójkąty, aż znajdziesz wymiar wewnętrznej nogi. I tak jak poprzednio, powtórz tę procedurę dla drugiej nogi.

Rycina 6

Ta ogólna tabela współczynnika k, oparta na informacjach z Podręcznika maszyn, daje średnią

Wartości współczynnika k dla różnych zastosowań. Termin „grubość” odnosi się do grubości materiału.

Zastosowano średnią współczynnik k wynoszący 0,4468do większości zastosowań gięcia.

Krok 1: Zmierz wymiar A na części badanej.

Krok 2: Za pomocą urządzenia, takiego jak miernik pinowy, miernik promienia lub komparator optyczny, zmierz wartość Ir.

Krok 3: Wymiar B jest taki sam, jak bok c czerwonego prawego trójkąta. Strona a (przeciwprostokątna) to Mt. Przy sąsiednich kątach 30 i 90 kąt B musi wynosić 60 stopni (30 + 90 + 60 = 180). Teraz możesz rozwiązać dla strony c: c = a ×cosinus B

Krok 4: Po obliczeniu wymiaru B możesz znaleźć C: C = A - B

Krok 5: Zmierzyłeś Ir. Aby znaleźć bok a niebieskiego trójkąta, obliczyć wewnętrzne przesunięcie (ISSB): ISSB = [styczna (zewnętrzny kąt zgięcia / 2) × Ir.

Krok 6: Wiesz, że stroną a niebieskiego trójkąta jest ISSB. Wiesz również, że kąt C musi wynosić 30 stopni (60 + 90 + 30 = 180). Możesz teraz rozwiązać bok b niebieskiego trójkąta, co da ci wymiar D: b = a × sinus B.

Krok 7: Teraz, kiedy znasz wymiar D, możesz znaleźć E: E = C - D. To daje ci bok b fioletowego trójkąta.

Krok 8: Dzięki temu możesz rozwiązać bok A fioletowego trójkąta, który daje wymiar F, długość wewnętrznej nogi: a = b / cosinus C.

Gratulacje, znalazłeś wymiary wewnętrznej nogi! Teraz, podobnie jak w przypadku zgięcia pod kątem 90 stopni, dodaj dwa wymiary wewnętrznej nogi razem i odejmij wymiar płaski, aby określić BA:

Zmierzone wymiary wewnętrznej nogi - Mierzone płaskie = BA

Rycina 7

To pokazuje, w jaki sposób można użyć trygonometrii pod kątem prostym, aby „przejść przez trójkąty”

i obliczyć wymiar wewnętrznej nogi (wymiar F) zakrętu z kątem zewnętrznym 60 stopni.

●Wreszcie… Obliczanie dla k

Po uzyskaniu wartości Ir i BA dla badanych części można podłączyć te wartości do następującego równania:

współczynnik k = [(180 × BA) / (π × Zewnętrzny kąt zgięcia × Mt)] - (Ir / Mt)

Następnie możesz to powtarzać, aż uzyskasz co najmniej trzy części testowe, po czym możesz uśrednić swój wynik współczynnika k. Daje to niestandardowy współczynnik k dla aplikacji.

●Współczynnik Y

Ale czekaj, jest więcej! Możesz osiągnąć jeszcze wyższy poziom precyzji. Jeśli znasz współczynnik k, możesz go użyć do obliczenia współczynnika Y, który uwzględnia pewne naprężenia materiału.

Czym jest współczynnik Y i jak odnosi się on do współczynnika K? To bardzo bliski związek. Zarówno współczynniki Y, jak i k wpływają na to, jak zgięcie ostatecznie wydłuża się podczas zginania, i jeden jest bezpośrednio związany z drugim. W rzeczywistości doobliczyć współczynnik Y, musisz znać współczynnik k.

Komputerowe oprogramowanie do projektowania, którego używasz, może wykorzystywać współczynnik Y zamiast współczynnika k podczas obliczania BA i BD, co umożliwia utworzenie bardziej precyzyjnego płaskiego wzoru dla części blaszanej. Możesz użyć współczynnika Y wchart.Bending Basics. Alternatywnie, jeśli znasz swój współczynnik k, możesz obliczyć współczynnik Y za pomocą następującego wzoru:

Współczynnik Y = (współczynnik k × π) / 2

Jeśli użyjesz współczynnika Y, musisz wprowadzić poprawki w obliczeniach zgięcia. W szczególności należy użyć innej formuły do ​​obliczenia BA:

BA = [(π / 2) × Ir] + (współczynnik Y × Mt) ×

(Zewnętrzny kąt zgięcia / 90)

●Słodka gumbo

Dzięki temu masz wszystko, czego potrzebujemy, aby wstawić niestandardowy współczynnik k i (w razie potrzeby) współczynnik Y do obliczeń zgięcia. Przejrzyjmy właśnie omówione kroki, a następnie przejdźmy przez znane równania zgięcia:

Cyfra 8

Pokazuje to jeden ze sposobów użycia trygonometrii pod kątem prostym do obliczenia wymiaru wewnętrznego ramienia badanego elementu.

1. Zegnij co najmniej trzy części badane.

2. Zmierz elementy, aby znaleźć Ir i BA.

3. Obliczyć współczynnik k:

współczynnik k = [(180 × BA) /

(π × Zewnętrzny kąt zgięcia × Mt)] - (Ir / Mt).

4. Aby uzyskać większą dokładność, znajdź współczynnik Y:

Współczynnik Y = (współczynnik k × π) / 2.

Teraz, przygotowując części do produkcji, wstaw obliczony współczynnik k (i współczynnik Y, jeśli to pożądane) do równań BA. Spowoduje to wybranie BD, płaskich wymiarów układu, a zatem ogólnej dokładności gięcia:

BA ze współczynnikiem k = {[(π / 180) × Ir] + [(π / 180 × współczynnik k) × Mt)] × Zewnętrzny kąt zgięcia

BA ze współczynnikiem Y = BA = [(π / 2) × Ir] + (współczynnik Y × Mt) × (zewnętrzny kąt zgięcia / 90)

OSSB = [Styczna (kąt zgięcia / 2) × (Mt + Ir)

BD = (2 × OSSB) - BA

Dzięki współczynnikowi k obliczonemu dla danego materiału masz wszystko, czego potrzebujesz do świetnych zasmażek, wystarczająco słodkich i wytrzymałych, aby dobrze współpracować ze wszystkimi innymi składnikami, takimi jak szerokość matrycy, metoda formowania i współczynnik tarcia.

Czy każdy zakręt potrzebuje takiej zasłony? Oczywiście nie. W rzeczywistości powszechnie przyjęty współczynnik k wynoszący 0,4468 działa dobrze na co dzień. Ale w niektórych aplikacjach, szczególnie tam, gdzie naprawdę potrzebujesz precyzyjnego wybierania numeru, niestandardowe k-współczynnik i współczynnik Y mogą być brakującymi składnikami, których potrzebujesz.

współczynnik k… czy współczynnik K?

Teraz, gdy wiesz już wszystko o współczynniku k, przeglądasz podręczniki inżynieryjne lub poszukujesz informacji w Internecie i trafiasz na współczynnik K. Nie współczynnik k, ale współczynnik K. Zdezorientowany, czy widziałeś różnicę?

Współczynnik k (\"k \" nie jest pisany wielkimi literami) służy do obliczenia przesunięcia osi neutralnej podczas zginania. Współczynnik K (z wielkimi literami „K”) służy do obliczenia zewnętrznego niepowodzenia (OSSB). Musisz znać OSSB wcześniejwykonywanie jakichkolwiek zgięć, ponieważ używasz go do określenia odliczenia zgięcia (BD), a także lokalizacji stycznej i promienia zgięcia.

W porównaniu do współczynnika k (dla przesunięcia osi neutralnej) współczynnik K jest bardzo prosty do obliczenia. Współczynnik K jest po prostu styczną do połowy kąta zgięcia. Współczynnik K dla łuku 90 stopni wynosi zawsze: K = tan (90/2) = 1. Współczynnik K dlaŁuk 60 stopni to K = tan (60/2) = 0,5773. W rzeczywistości jest to część obliczeń OSSB, których użyłem w tej kolumnie:

OSSB = [Styczna (kąt zgięcia / 2) × (Mt + Ir)